RYT PASCHY WEDŁUG „HAGADY” Z 1927 ROKU [1],
podzielony kolorami na cztery części zasadnicze przez autora prezentacji

1.	Błogosławieństwo – Kidusz.	קַדֵּשׁ
2.	Zwierzchnik umywa sobie ręce.	וּרְהַץ
3.	Spożycie pietruszki (zanurzywszy w słonej wodzie).	כַּרְפַּס
4.	Dzielenie przaśnika środkowego: afikomanu.	יַחַץ
5.	Opowiadanie o wyjściu z Egiptu.	מַגִּיד
6.	Stołownicy umywają sobie ręce.	רַחַץ
7.	Błogosławieństwo nad przaśnikami.	מוֹצִיא מַצָה
8.	Spożycie gorzkiego ziela (zanurzywszy w słonej wodzie).	מָרוֹר
9.	Spożycie kanapki z przaśnika i gorzkiego ziela.	כּוֹרֵךְ
10.	Podanie do stołu wieczerzy.	שֻׁלְחָן עוֹרֵךְ
11.	Spożycie afikomanu.	צָפוּן
12.	Dziękczynienie za pokarm; prośby o Eliasza i Mesjasza.	בָּרֵךְ
13.	Odśpiewanie drugiej części Hallelu.	הַלֵּל
14.	Śpiew ostatni.	נִרְצָה

Uwaga: aby ukazać logikę tego podziału, do tekstu oryginalnego z wydania z 1927 roku wprowadzone zostały następujące zmiany:

• „3. Spożycie pietruszki” – dodano: „zanurzywszy w słonej wodzie”,
  „8. Spożycie gorzkiego ziela” – dodano: „zanurzywszy w słonej wodzie”.
  Widać, że części I i II mają podobny układ: na początku każdej z nich dwa punkty – to błogosławieństwo i mycie rąk, punkt trzeci – to spożywanie ziela po zanurzeniu go w słonej wodzie.
  Podobnie w obu częściach punkt czwarty związany jest z przaśnikiem, dlatego zmieniono:
  „4. Dzielenie macy środkowej” na równoważne:
  „4. Dzielenie przaśnika środkowego: afikomanu.”, co harmonizuje z:
  „11. Spożycie afikomanu.”
• „12. Dziękczynne modlitwy po jedzeniu” poprawiono na:
  „12. Dziękczynienie za pokarm” (w tym szczególnie za przaśny chleb Wyjścia z Egiptu!) i dalej „prośby o Eliasza i Mesjasza” (o ich przyjście i ponowienie tamtego pierwotnego Wyjścia, o to, by cały Izrael został wprowadzony w nową rzeczywistość, w oczekiwany czas Mesjasza; Mesjasz jest oczekiwany w każdej corocznej Passze).
• Kolorem uwydatniono dwukrotne (w punkcie 4. i 11.) występowanie afikomanu. Warto zauważyć, że jest on bardzo ważny, skoro dzieli 14 punktów rytu Paschy na 4 części, każda złożona z trzech punktów: 1+2+3  4  5+6+7   8+9+10  11  12+13+14.
• Trzeba jednak podkreślić, że podział ze względu na afikoman nie jest najbardziej charakterystyczny dla rytu Paschy. Kolorami w wierszach tabeli zaznaczono podział fundamentalny, ukazujący przynależność czternastu punktów do poszczególnych kolejnych czterech części głównych rytu, związanych z kolejnymi czterema kielichami wina, konstytuującymi zasadniczą strukturę rytu.
• Pierwsza część główna skoncentrowana jest na opowiadaniu historii Izraela, począwszy od dziejów Patriarchów; szczególne miejsce zajmuje tu przedstawienie sytuacji niedoli Izraela w Egipcie (stąd spożywanie pietruszki zanurzonej w słonej wodzie – słuchacze mają egzystencjalnie „wejść” w sytuację gorzkich łez niewolnictwa, bycia najniższą warstwą społeczną, najniżej ziemi – jak i pietruszka jest lichą, bliską powierzchni ziemi roślinką); przedstawienie cudownej interwencji Boga na rzecz Izraela w Egipcie wieńczy tę historię, a narracja przewodniczącego przechodzi w modlitewne wyliczanie 15-tu z rozlicznych dobrodziejstw, jakie Bóg okazał im w czasie wychodzenia z Egiptu; w końcu śpiew pierwszej części Hallelu (tj. Ps 113-114) wyraża wdzięczność Izraela za Bożą interwencję.
  Śpiew poprzedzony jest jednakże jeszcze objaśnieniem liturgicznych znaków, które będą miały miejsce już w drugiej głównej części rytu Paschy: przewodniczący objaśnia znaczenie spożywania przaśnego chleba, gorzkich ziół i baranka paschalnego (którego obecnie nie spożywa się, bo nie ma świątyni w Jerozolimie – a tylko w niej można baranka ofiarować na Paschę).
  Trzeba podkreślić zatem, że pierwsza część Paschy poświęcona jest nauczaniu, opowiadaniu, ukazywaniu wielkości Boga jako wiernego partnera Przymierza i ukazywaniu Jego wymagań - stąd w pierwszej części jest objaśnienie i tego, co w drugiej będzie czynione jako nakazane przez Pana.
• Druga główna część rytu Paschy jest w części oficjalnej najskromniejsza, ale to nie znaczy, że mało ważna. Wprost przeciwnie: kolejne cztery punkty są realizacją prawa Paschy: każdy uczestnik ma zjeść przaśnik, gorzkie zioła zanurzone w słonej wodzie i przaśnik z gorzkimi ziołami, wypełniając w ten sposób nakaz Boży dotyczący baranka-Paschy: Wj 12,8 „I tej samej nocy spożyją mięso pieczone w ogniu, spożyją je z chlebem niekwaszonym i gorzkimi ziołami”. Dopiero po spełnieniu tych aktów następuje czas na obfity, świąteczny posiłek, wieczerzę nie regulowaną przez Prawo.
• Trzecia i czwarta część rytu zostanie przedstawiona w kolejnych odsłonach. Już teraz jednak należy zauważyć, że spożywanie afikomanu we wszystkich komentarzach błędnie interpretuje się jako spożywanie deseru po zakończonej właśnie wieczerzy, zaś modlitwy związane ze spożywaniem afikomanu – jedynie jako modlitwy dziękczynne za spożytą wieczerzę. Dlatego w trzeciej części w powyższej tabeli dokonana została bardzo istotna korekta tekstu wydanego w 1927 roku.

Oryginalnie w powyższym 14 – to punktowym schemacie sederu paschalnego nie dokonano podziału na cztery części zasadnicze, odpowiadające czterem kielichom, konstytuującym tę strukturę. Nie jest to zagadnienie łatwe, jednakże możliwe do wykonania i konieczne, aby zrozumieć pierwotny ryt Paschy.

[1]  Por. פסח שׁל הגדה Hagada. Opowiadania o wyjściu Izraelitów z Egiptu na pierwsze dwa wieczory święta Pesach. Wydawnictwo Księgarni M. Zalcmana, Wiedeń 1927, s. 5. Hagada dostępna obecnie w «Bibliofilskiej Edycji Reprintów» jako reprint, wykonany z egzemplarza ze zbiorów prywatnych w drukarni Interdruck GmbH w Lipsku, Warszawa 1991.   Istnieje też seder o 15 punktach, różniący się od powyższego tylko tym, że punkt 7. (מַצָה מוֹצִיא) podzielony jest na dwa punkty: 7. (מוֹצִיא) i 8. (מַצָה).