[1]  Ksiądz Jakub Wujek dokonał pierwszego powszechnie znanego katolickiego tłumaczenia całego Pisma Świętego na język polski. Już po śmierci autora jego praca została wydana drukiem po częściowej korekcie w 1599 roku. Wielokrotnie wznawiana i korygowana, dostosowywana do potrzeb zmieniającego się języka, dziś jest dostępna zasadniczo w dwu formach edycyjnych: w opracowaniu S. Stysia i w opracowaniu J. Frankowskiego. Wcześniejsze wydanie tego dzieła: Biblia łacińsko – polska, czyli Pismo Święte Starego i Nowego Testamentu. Podług tekstu łacińskiego Wulgaty, i przekładu polskiego X. Jakuba Wujka T. J. z komentarzem Menochiusza T. J. przełożonym na język polski. Wydanie X. S. Kozłowskiego, Wilno 1861. Tom I obejmuje księgi: Rdz, Wj, Kpł, Lb, Pwt, Joz, Sdz, Rt. Tekst łaciński według wydania rzymskiego z roku 1592, tekst polski X. J. Wujka według pierwszej edycji krakowskiej z roku 1599. Odtąd cytowane jako: Biblia łacińsko – polska. Warto dodać, że pierwszym całkowitym przekładem Pisma Świętego na język polski była Biblia królowej Zofii (XV wiek), zwana Biblią szaroszpatacką (bo przechowywano ją w Szaros Patak), przy czym tłumaczenia tego dokonano z Wulgaty; jej oryginał uległ całkowitemu zniszczeniu. nächstenm całkowitym przekładem polskim była Biblia Leopolity (1561 rok), jednakże jakość tłumaczenia budziła zastrzeżenia wielu znawców. Dopiero Biblia Wujka (1599 rok) została przyjęta z uznaniem: por. E. Dąbrowski (red.), Podręczna encyklopedia biblijna, Poznań – Warszawa – Lublin 1959, tom II, s. 299–330 (Polskie przekłady Pisma Świętego), w tym s. 303, 309, 311. Por. Biblia Królowej Zofii (Szaroszpatacka) wraz ze staroczeskim przekładem Biblii, wydana przez S. Urbańczyk, V. Kyas. Część I. Genesis, Exodus, Levitikus, Numeri, Wrocław – Warszawa – Kraków 1961. Tekst ten jest wierną transkrypcją wydania fototypicznego Biblii Królowej Zofii z 1930 r. Trzeba zauważyć, że cały Nowy Testament i Psałterz był prawdopodobnie w XIII w. przełożony na język polski. O tym i innych polskich przekładach zobacz: M. Wojciechowski, O biblistyce w Polsce, [w:] W. Chrostowski i inni (red.), „Zeszyty Naukowe Stowarzyszenia Biblistów Polskich” 4 (2007), dz. cyt., s. 253–254.

[2]  Pismo Święte Starego Testamentu w przekładzie polskim o. Jakuba Wujka T. J. Tekst poprawił oraz wstępami i krótkim komentarzem opatrzył ks. Stanisław Styś T. J., wydanie drugie poprawione, Kraków 1956.

[3]  Podczęści tu: 1,1–7 Dobrobyt Izraelitów w Egipcie; 1,8–22: Ucisk Izraelitów.

[4]  Podczęści tu: 2,1–10: Mojżesz i jego posłannictwo; 2,11–25: W ziemi Madian; 3,1–18: Posłannictwo Mojżesza; 4,19–31: Powrót Mojżesza do Egiptu; 5,1–6,1: Pierwsze widzenie się z faraonem; 6,2–7,13: Powtórne posłannictwo Mojżesza.

[5]  Podczęści tu: kolejne plagi: 7,14–25/8,1–15/8,16–19/8,20–31/9,1–7/9,8–12/9,13–35/10,1–20/10,21–29; następnie: 11,110: Zapowiedź dziesiątej plagi; 12,1–21: Pierwsze prawo o uroczystości Paschy; 12,29–36: Dziesiąta plaga.

[6]  Podczęści tu: 12,37–42: Wyruszenie; 12,43–13,16: Grupa praw ceremonialnych; 13,17–14,4: Aż do Morza Czerwonego; 14,5–31: Przejście przez Morze Czerwone; 15,1–21: Pieśń Mojżesza.

[7]  Podczęści tu: 15,22–16,1: Od Morza Czerwonego do pustyni Sin; 16,2–36: Przepiórki i manna; 17,1–7: Rafidom; 17,8–16: Zwycięstwo nad Amalecytami; 18,1–27: Spotkanie Mojżesza ze swym teściem.

[8]  Pismo Święte Starego Testamentu w przekładzie polskim o. Jakuba Wujka T. J. Tekst poprawił oraz wstępami i krótkim komentarzem opatrzył ks. Stanisław Styś T. J., wydanie drugie poprawione, Kraków 1956.

[9]  Kolejne części od 1,1 do 2,22: 1,1–7: Izrael licznym ludem; 1,8–22: Ucisk Izraela; 2,1–10: Narodziny i ocalenie Mojżesza; 2,11–15: Mojżesz i niedola Hebrajczyków; 2,16–22: Małżeństwo Mojżesza.

[10]  Kolejne części od 3,1 do 4,31: 3,1–6: Objawienie się Boga Mojżeszowi; 3,7–12: Zamiary Boże i misja Mojżesza; 3,13–22: Samookreślenie się Boga; 4,1–9: Znaki poświadczające; 4,10–17: Obawy Mojżesza, Aaron; 4,18–31: Powrót Mojżesza do Egiptu.

[11]  Kolejne części od 6,14 do 7,13: 6,14–30: Rody izraelskie. Rodowód Mojżesza; 7,1–7: Zadanie Mojżesza i Aarona; 7,8–13: Mojżesz i Aaron przed faraonem. Reakcja faraona; 7,14–10,29: plagi (7,14–25;8,8–15;8,16–19; 8,20–32; 9,1–7; 9,8–12; 9,13–35; 10,1–20; 10,21–29).

[12]  Kolejne części od 15,22 do 18,27: 15,22–27: U wód Mara; 16,1–36: Na pustyni Sin. Manna; 17,1–7 W Rafidom. Woda ze skały; 17,8–16: Wojna z Amalekitami; 18,1–12: Odwiedziny Jetro, teścia Mojżesza; 18,13–27: Sądy Mojżesza i rada Jetro.

[13]  S. Łach, Księga Wyjścia. Wstęp – przekład z oryginału – komentarz, Poznań 1964. Obecnie najbardziej znanym polskim przekładem Pisma Świętego jest Biblia Tysiąclecia, której pierwsze wydanie ukazało się w 1965 roku. Księgę Wyjścia tłumaczył w niej ks. Stanisław Łach. Dokonał on tego dzieła wcześniej, w 1964 r., dla powstającej serii tłumaczeń i komentarzy Pisma Świętego, wydawanej przez Katolicki Uniwersytet Lubelski. Wskazana tu Księga Wyjścia jest tym właśnie dziełem.

[14]  Podczęści tu: 1,1–22: Wzrost i ucisk Izraela; 2,1–10: Urodzenie Mojżesza; 2,11–22: Mojżesz w Madian; 2,23–4,31: Pierwszy opis powołania Mojżesza; 5,1–6,1: Pierwsze spotkanie Mojżesza z faraonem; 6,2–7,13: Drugi opis powołania Mojżesza.

[15]  Biblia Tysiąclecia4.

[16]  Podczęści: identyczne jak w przypisie do edycji vorigenej.

[17]  Pismo Święte Starego i Nowego Testamentu w przekładzie z języków oryginalnych ze wstępami i komentarzami. Opracował zespół tłumaczy pod redakcją ks. M. Petera (Stary Testament), ks. M. Wolniewicza (Nowy Testament), wydanie trzecie, Poznań 1991. Dalej cytowane jako «Biblia Poznańska³ ». Redakcja nie wyróżniła części głównych Księgi Wyjścia. Dla Wj 1,1–7,13 zostały nadane tylko tytuły mniejszym perykopom, dopiero od 7,14 zaczynają się tytuły dla większych perykop.

[18]  Tak według przypisu do Wj 6,2; redakcja nie nadała tu tytułu.

[19]  Tak według przypisu do Wj 13,1–2; brak tu tytułu odredakcyjnego.

[20]  19,1–24,18: Zawarcie przymierza z Bogiem; 25,1–26,37: Przygotowanie świętego namiotu; 28,1–43: Szaty kapłańskie; 29,1–46: Wyświęcenie sług ołtarza. Nieustanne całopalenie; 30,1–31,18: Przepisy uzupełniające; 32,1–34,35: Przeniewierstwo Izraela i odnowienie przymierza; 35,1–40,38: Przygotowanie i postawienie przybytku.